Men kan me sussen met mooie woordjes en gedichtjes.
Over liefde, die onoverwinnelijk is.
Maar waarlijk, liefde neemt deze afstand niet weg.
Ik troost me met de gedachte dat we ooit samen zullen zijn.
Maar ‘ooit’ doet zoveel pijn.
Want hoe weet ik dat de tijd is aangebroken?
Deze relatie, die overbrugt wordt door kilometers aan afstand,
Voelt zo goed, maar mijn verlangen naar jou wordt elke dag groter.
Daarnet zei ik je dat ik wenste dat ik 3 harten had.
Waarom? Lachte je.
En ik zei, zodat ik je nog meer liefde kan schenken, nog meer kan liefhebben.
Toen werd je stil. Wederom raken mijn woorden je diep in je hart.
En het voelt goed om jou bewondering te krijgen. Het voelt zalig.
Ik overdonder je soms met mijn uitspraken,
Maak je sprakeloos met mijn woorden
En liefste ik zeg je, iedere letter en klank zijn gemeend.
Elke zin komt rechtstreeks vanuit mijn hart.
Mijn dagen zijn roze gekleurd sinds jou komst.
Mijn hoofd is gevuld met jou stem.
Zoveel onbegrip dat als een bries langs me waait.
Want nee, ik laat me niet van de wijs brengen door personen die niet weten wat echte liefde is. Pure liefde.
Ik neem hen niets kwalijk, ze weten niet beter.
Ze kunnen lachen over ons, maar ze kunnen dit niet afpakken.
En vergeet niet, deze vorm van liefde leert ons iets zeer belangrijk.
Namelijk vertrouwen hebben in de ander.
En ik vertrouw hem. Hij mij ook.
Elke dag mis ik je meer, maar ik weet, het is het waard.
Want hoe meer we elkaar willen, des te groter zal de vreugde zijn.
Wees niet bedroefd, gauw zijn we samen.
Niet vandaag of morgen. Maar gauw.
Laten we vasthouden aan die gedachte, en niet loslaten.
Mijn aller liefste lief, aanvaard mijn hart.
Ik schenk het je, samen met mijn ziel.
Ik geef je alles.
Waarlijk, voorlopig nog op papier, later in de werkelijkheid.