het lukt me niet meer,
ik geraak terug in een vizuele cirkel
en geraak er niet meer uit.
Mijn gedachten drijven me tot wanhoop,
ben zo bang terug hulp in te roepen,
bang voor de reactie terug van anderen.
Het zal toch moeten ,
want ik geraak er niet meer uit,
wenen is noodzaak geworden,
alle erge senario's passeren in mijn hoofd,
ach,soms wou ik,
was ik maar dood.
Ik weet niet meer waar te kruipen,
van herrineringen ,pijn en verdriet,
is er dan niemand dat het ziet.
bijna nergens voel ik me nog op mijn gemak,
steeds op mijn hoede,
door het "leven"
wat meer lijkt als overleven.
mijn dagelijkse taken uitvoeren lukt niet meer,
ach ,alles doet weer zo'n zeer