Hoe kan ik je nog zien?
Als ik je niet meer zou willen lezen.
Maar ik kan je nog steeds niet beschrijven.
Toch zou ik je nog eens willen zien.
Maar hoe kan ik dan nog naar je kijken?
Samen met al die tranen wat ik niet verdien.
Het lijkt soms wel, alsof ik je kan horen
In de stilte,
meestal in de nacht,
Als ik alleen kan ik je horen, héél fluisterend zacht.
Kon ik je nog maar één keer aanraken.
Je bent nog maar een onbetastbaar iets.
Stel dat....
zouden we dan nog samen één geheel kunnen maken?
Of is dat mijn gedachten...,
Mijn gedachten van het "niets".
Je kan nu zo makkelijk praten,
Maar het is voor mij zo moeilijk om het los te laten.
Om je helemaal te vergeten,
Om niks meer van je te weten.
Maar nu kan ik je niet meer beschrijven.
Ik kan je niet meer lezen.
We zijn nu los van elkaar.
Het is wel over...
maar ik ben er nog lang niet mee klaar.