Dikke, mollige armen,
brengen het voedsel naar mijn mond.
Een gevoel van walging overwelmt me,
tranen vallen op de grond.
Het doet zeer om dit te voelen,
het doet zeer om zo te zijn.
Ik kan hier niet tegenin gaan,
misschien vind ik het wel fijn.
Het gevoel van nooit iets bereikt te hebben,
totale nutteloosheid, al 16 jaren lang.
En nu het serieus begint te worden,
raakt dit meisje totaal bang.
Helemaal de weg kwijt,
vanwege de strijd die ik verloor.
Maar nu zal ik het volhouden,
en langzaam zet ik door.