gedachtes schieten door mijn hoofd,
het ratelt allemaal maar door
al sinds wat weken geleden
dat ik de hoop verloor
dit was dan definitief de laatste keer dat ik je heb gezien
maar nu is het gewoon echt
kijkend met tranen in mijn ogen
hoe jij toch nog voor je leven vecht
het is oneerlijk, het mag gewoon niet
het kan gewoon niet waar zijn
zoveel mensen, met zoveel verdriet
ik krijg het niet uit mijn hoofd
zoveel pijn
ik weet zeker, als tranen je terug zouden brengen
was je al honderd keer hier geweest
want dat we machteloos zijn, en niets kunnen doen
dat breekt me nog het meest
en dan wordt het stil, diep vanbinnen
denkend met mijn eigen gedachten
niet wetend waar te beginnen
maar we weten het was te verwachten
toch doet het me pijn
het idee dat je niet meer bij ons kan zijn.