denken aan het verleden
zittend in het heden
alleen
met niemand om me heen
ook voor me gevoel sta ik er alleen voor
en ik sleep me er nu niet meer door
m´n kracht is op
ik heb even te veel aan m´n kop
de thrapie gaat nu voor mij pas echt van start
en het gaat iets te hard
er komt te veel boven
wat ik liever niet wil geloven
ik stop het weg
en er is niks wat ik zeg
al wil ik het wel zo graag
en stellen ze tijdens de therapie nog de vraag
ik kan er niet op antwoorden
ook al weet ik dat ze daar door heen wel hoorden
dat het nu slecht gaat
maar dat er een brok in de weg staat
een brok in m´n keel van verdriet
wat nu weinig man ziet
een hindernis om iets in te brengen
om me in een gesprek te mengen
voel me machteloos
en boos
verdriet en pijn
angstig en klein
hoe moet ik nog door gaan
als ik nu al niet weet waar ik moet staan
de pijn wordt nu te veel
het grijpt me naar de keel
een brok van verdriet
een traan die ik er te weinig uit liet