Weet je hoe ik me voel, als jij zecht dat je me dom vind.
Dat je me een aansteller en een kinderachtig type vind.
Weet je dat ik dan met moeite me in moet houden jou geen klap je verkopen.
En dat alleen maar omdat ik bang ben een dierbare vriending kwijt te raken.
Maar jammer genoeg voelt het dan niet zo, het voelt alsof jij de vijand bent, de duivel zelf...
Weet je hoe ik me voelde toen jij sprak over mijn honden, mijn huis en haarkleur... Dan voel ik me pas rot, rotter dan in het ziekenhuis... Ik voel me dan zo rot dat ik buikpijn heb, alleen omdat ik een nachtmerrie had. Een nachtmerrie waarin ik jou sloeg en nog eens, nog eens en nog eens... Ik voel me dan zo, zo... ZO IDIOOT EN ACHTERLIJK... Dat ik gewoon moet janken van de pijn, de pijn die jij mij aanricht... En jij maar door gaan alsof er niks is gebeurd... En dan..
Dan zit je daar, op de bank lachend met haar. Pratend over hoe de meester reageerde op jou opmerking en lachend over het water gevecht in de gang. En dan... Ben je alles weer vergeten... Ruzie is vernietigt en haat is voorbij..
Maar ik weet dat het weer van af voor af aan zal beginnen...