iedere dag geef je me een stukje van mijn hart terug
de stilte, eens zo pijnlijk, geeft nu de rust
ik lik mijn wonden en leef verder
naar de dag dat nieuw geluk me kust
heftig verdriet kwam in golven
moordend verlangen nam bezit
nu neemt langzaam de kracht af
en sluimert verder zonder pit
de afstand, fysiek altijd al groot
kon onze zielen niet scheiden
de tijd maakte ons tot slachtoffer
en maakt nu ook een eind aan mijn lijden
nooit zal ik vergeten wat eens was
en een stuk van mijn hart blijft altijd bij jou
wat overblijft is wat we er zelf van maken
maar ik kan niet zeggen dat ik niet meer van je hou