Het doet zo'n pijn.
Om jou pijn te zien lijden.
Zo hulpeloos aan de kantlijn.
Het maakt me machteloos.
Dat we jou niet kunnen bevrijden.
Jij was altijd als een voorbeeld.
Zo vol met innerlijke kracht.
Altijd die vrolijkheid.
Dat ji ooit ons pad zou verlaten.
Dat hadden wij nooit bedacht.
Nu nog steeds ben jij altijd even opgewekt.
Jou strijdlust gaf ons leven.
Moed om ondanks alles door te gaan.
We vrezen nu een leven zonder jou.
Maar niemand die dat echt wil toegeven.
Jij vind het mooi geweest.
Genoeg gesreden, genoeg geleefd.
Jij hebt er vrede mee.
Wij zullen je moeten laten gaan.
Hoewel niemand dat graag heeft.
We zullen je missen.
Die woorden doen ons gevoel kort.
Maar ook zonder we het zeggen.
Ken jij de plek in ons hart.
Weet je wel waar jij in ons leven hoort.
*Na lang gestreden tegen leukemie heb je het toch opgegeven, We missen je zo erg=( meiss*)