Met muren om je heen.
Zit je tussen wanden gemaakt van steen.
Je voelt je zoals een kluizenaar.
Alleen.
En het maakt je wereld zo vreedzaam en gemeen.
Niemand die snapt waarom je nog steeds in die lege kamer blijft.
En niemand die begrijpt
Waarom je nog steeds zoveel gedichten schrijft.
En je wilt wel huilen,
Maar waarom zou je?
Als de mensen toch niet snappen
Waarom je de grip niet op je leven krijgt.
Maar het liefs wil je weg!
Het maakt niet uit waar na toe.
Weg van hier!
Maar je weet niet hoe.
Je bent bang,
Want waar wil je heen?
En bovendien,
Al tel je nog zo vaak tot tien.
Waar wil je nu heen, als niemand je wilt zien?
Het doet je pijn.
Hoelang zal dit verdriet nog bij je blijven?
Het voelt zo onzeker….
Omdat dit zo ff op te moeten schrijven.
Want met de muren om je heen.
Ben je in jouw werkelijkheid en je bent er helemaal alleen.