mijn leven is naar de klote
althans zo voelt het wel
iedereen zegt het komt wel goed
en soms geloof ik het ook
maar er zijn momenten
dat ik het allemaal niet aankan
dan kan me alles gestolen worden
het enige wat dan in mijn gedachten zwerft is de vraag waarom
ik dacht dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven
maar je kunt je soms toch aardig vergissen
iedere keer haalt ze een gedeelte van haar spullen op
alsof ze iedere keer een beetje van mijn hart meeneemt
alleen bewaard ze het niet op de juiste plek
op deze plek staan meer mensen
en niet alleen ik
ik hoopte dat ik voor altijd dat speciale plekje in haar hart had veroverd
maar het tegendeel is waar
ik ben weer 'gewoon' een vriendin zoals vele anderen
het is moelijk om daar mee om te gaan
ik ben nog steeds gek op haar
maar zij niet op mij
wat heb ik verkeerd gedaan
of wat heb ik juist niet gedaan
ik weet het allemaal niet meer
het enige wat ik weet ik dat ik haar kwijt ben