»Perfect; onmogelijk«
Gekrompen lijkt het duister
groter dan het gat ooit was,
enkel afgrijzen en schaamte
breekt spiegels, weer een kras.
Steeds dieper gaat mijn spijt
en verder raakt mijn gelaat
levenloos. Zelfs ziek gewond
als ik de hoop voorgoed verlaat.
Spoken dringen in de ziel
van opgeven en verdrinken
op de badkamervloer, zwak
laat ik de wanhoop klinken.
Zelfs botten lijken vet en
bloed vervangt mijn pijn.
Niets dan mist, onmogelijk
lijkt opgeven om perfect te zijn.
© Kirsten, 14-03-09, 22:47