mijn ogen neergeslagen
denkend aan de dagen
dat ik het nog kan verdringen
ik durf nietmeer in je ogen te kijken
ik ben veel te bang om te bezwijken
onder mijn verleden
veel te veel tranen zijn over mijn lippen gegleden
mijn lippen stijf op elkaar
de herinneringen wegen te zwaar
ik doe mijn ogen toe
en jouw stem roept me weer toe
ik hoor je akelige lach van toen ik je smeekte
ik hoor het geknak van toen ik breekte
ik zie me nog zitten in die hoek
maar voor jouw blijf ik een gesloten boek
ik weet nog toen ik daar zat, in mijn hoekje verscholen
want elke keer als je aan mij zat
zei je steeds hetzelfde keer op keer...
'niemand zal zoveel van je kunnen houden als ik doe'