Het voelt als een immens doolhoofd waar alle paadjes keuzes zijn
Waar de donkere weggetjes gelijk staan aan pijn
Eenmaal het goede pad gekozen, voel je een wind in je rug
Je geniet te weinig want alles gaat vlug
Omdat je alles tegelijk doet
Omdat je van jezelf alles vragen moet
Omdat je soms moe wordt van de energieke hoeveelheid
Omdat je al je kansen pakt, anders krijg je spijt
Soms kom je niet verder; het is te donker op het pad
Je ogen hebben op het pikzwarte duister geen vat
Aftastend in het donker en op zoek naar het licht
Je voelt je eigen wilskracht en de strakke blik op je gezicht
Je laat je door niets, en zeker niemand, uit de weg gaan
Je weet verdomd goed dat je op je eigen benen kunt staan
Maar de eenzaamheid in de donkerte is gril
Je wilt eigenlijk schreeuwen maar toch blijf je stil
Omdat je weet dat je het toch alleen moet doen
Omdat je stiekem wacht op een geruststellende zoen
Omdat je verlangt naar grote armen om je heen
Omdat je leeft met passie en niet met een hart van steen
Maar opgeven zul je nooit dat zit er niet in
Doorlopen door het duister, op zoek naar een licht begin
‘Maak je niet druk meisje’, hoor je in je hoofd
‘Ik laat je nooit alleen, dat heb ik je beloofd…’
Looortje (08-03-09)