Twee prachtige blauwe ogen,
en een stralende glimlach.
Maar de tranen komen naar boven,
als haar hart weer wordt getroffen door ’n donderslag.
Het leven wordt zwaarder bij elke stap die ze zet
en de pijn is soms niet meer te dragen.
Als ze voelt dat ze zelf niet meer verder kan,
durft ze niemand’s hulp te vragen.
Huilend en alleen is ze op weg
naar een leven zonder zorgen.
Maar dan duikt een nieuwe tegenslag weer op,
en ze heeft geen kracht meer voor ‘morgen’.
Ze worstelt zich doorheen haar pijn,
maar haar tranen blijven stromen.
Ze wil er zo graag zijn,
maar gelooft niet meer in mooie dromen.
Sloop die muur rondom je hart,
laat de mist vervagen…
Ik zal de pijn nooit weg kunnen nemen,
maar ik kan ze helpen dragen.
Als je tranen huilen zal,
zal ik delen in je verdriet
Waar ter wereld ik ook ben,
jou verlaat ik niet…