Liever dan te denken aan een vlucht
wens ik te geloven dat ze onbewust
werd afgestoten, weggeduwd uit
een leven dat nog te vol is met mezelf,
totaal van gevoelens vervreemd.
Dus ‘s morgens weer ruimte voor één
in een tweepersoons gevangenis
tot de hypofyse, voor zover ik me nog
oude lessen weet te herinneren,
het heft in hormonenhanden neemt.
Geen zin meer om initiatief te nemen
behalve dan de wankele weg naar
een pruttelende koffiezetmachine
waar een onafgewassen kop als enige
wat waardevolle inhoud claimt.