DE DOOD VAN EEN VERSLAAFDE
1.
Ooit waren jouw geest en lichaam samen
jouw wijsheid en verlangen één geheel
maar wat dan kwam, kon ik niet voorkomen
Een conflict tussen dat wat je wou
en dat waar je niet aan kon weerstaan
Daar heb ik geen impact op
daar hebben wij geen impact op
Ik, iedereen, hoopte
(want hopen is vaak het enige dat je nog kan doen)
dat je verstand kon winnen
en je lichaam de verslaving voorgoed vergat
en je geest weer gelukkig kon zijn
Maar verlangen is altijd sterker en kraait victorie
2.
Er wordt gezegd dat dit jouw keuze was
omdat je koos er niet aan te weerstaan
Maar je weerstond er wél aan
aan dat verlangen
je deed je best
Dat wist ik zeker toen ik je lichaam vond
en zag hoe erg je die laatste minuten moet geleden hebben
en zag hoe jouw gezicht me vertelde dat je dit niet wou
Je hebt niet willen drinken
Je woú er aan weerstaan
maar iets krenkte je
(had ik maar geweten wat)
iets liet je geen keus
(had ik maar geweten wat)
En nu is het te laat
en nu kan ik, nu kan niemand
nog iets doen
Een blik naar hoe je nu bent
maakt het erger
want jouw lichaam toont alleen nog maar jouw pijn
en jouw geest lijkt wel verdwenen
Je bent dood en dat wil zeggen dat je niet meer terugkomt
3.
Als ik terug denk aan de laatste keren
de laatste dingen die je voor me deed
de laatste woorden die je me vertelde
(“Het spijt me”)
de laatste geschenken die ik kreeg
Je tranen
woede
onrust
schuld
Wat kan ik zeggen?
Wat heb ik moeten doen?
Op een begrafenis houdt je elkaar sterk
Zo lang niemand huilt, huilt niemand mee
Zo lang niemand breekt, is er beheersing
over die gevoelens van verdriet en –vaak ook- schuld
Maar er is altijd wel iemand die de aanleiding geeft
en dan besef je, dat je niet de enige bent die haar zo gaat missen
Ze begraven jouw lichaam
onder een mooie grafsteen
een eer die je verdient
Jouw geest kan niet begraven worden
die blijft dolen in mijn hoofd.