Vele gedachtes stromen door mijn hoofd

Ik lijk wel helemaal verdoofd

Ik weet niet welke kant uit te gaan

Eigenlijk wil ik hier vandaan

Crisis noemen ze het hier

Ik schrijf het allemaal maar op papier

De dood van mijn vader nooit verwerkt

Dat is iets wat ik nu wel heb gemerkt

Beelden die opkomen

En de tranen die dan weer over mijn wangen stromen

Met dementie heb ik mijn vader alleen gekend

Het is iets wat nooit went

Ik mis hem

En dan hoor ik weer zijn stem

“Kom nou maar naar mij”

“Dan ben je weer aan mij zij”

Ik wil niet dood

Het voelt aan als lood

In een angstbui

Kruip ik helemaal weg in mijn trui

Weet gewoon niet welke kant op te gaan

Maar zo wil ik ook niet meer in het leven staan

Wil weer naar huis

Maar op dit moment voel ik me daar ook niet thuis

Ik ben hard bezig om alles op een rijtje te krijgen

Het liefste wil ik erover zwijgen

Doen alsof het nooit heeft bestaan

En gewoon maar door gaan

Maar ook deze stap moet ik gaan nemen

Want anders zorgt het alleen maar later voor problemen

Het is alleen zo zwaar

En de afgrond is waar ik nu te vaak naar staar

Ik probeer het om te zetten in iets positiefs

Niet zoals ik altijd was: destructief

Ik weet dat ik hier uit ga komen

Maar nu is het nog dat de tranen over mijn wangen stromen

Ik vind dat totaal niet fijn

Maar het moet maar zo zijn

De wil is er wel

Het is nu gewoon mijn spel