De witheid van jouw gezicht
alsof je van mist geworden
de moeheid in je ogen
niet meer bedwingen kunt
laat ontsnappen wat al
zolang zich in jou bevindt
Toch je niet aanraken durf
bang om te ontdekken
dat onder de deken
je al weg bent gegaan
hoewel de vorm gebleven
je stem als van onder
een masker klinkt