de schaduwen spookten het maanlicht
en waren zwanger van een drukkende stilte
ze bogen eerbiedig ontzagwekkend
spookten terug naar grillig grijs, en zwart
ze zouden stilte baren
en wanneer het maanlicht verdween
het geluid wedergeboren zou worden
huilen in verdriet om hun doodgeboren kind
kom, laten we opstaan, hem halen
het kind wat onder de diepste aardlagen verborgen lijkt te zijn
al onze kracht verzamelen
verscholen in het grillig grijs, en zwart
alles doorbreken, we jagen het weg
wat ons gebiedt hem te begraven
strijd in de lucht, draai de aarde omver
laten we hem halen, het kind
opnieuw spoken in grijs en zwart en zwanger zijn
en in de morgen opnieuw huilen om ons doodgeboren kind