"Downtown city" |
Sofie wist verdomd goed waarover ze schrijven zou.
Ze legde haar pen klaar en ging op pad door de stad.
Met haar tekenblok in aanslag begon ze alles wat ze interessant vond snel te schetsen: een vogel die wat graan pikte, een kinderlach, een zwerver.
Wat ze vooral vast wou houden waren de ogen, die vertelden alles over de levenslust.
Daar wist Sofie alles van.
Het afgelopen jaar was erg zwaar geweest voor haar.
Ze dacht op het randje te balanceren tussen leven en dood, maar het lot besliste daar anders over.
De chemokuren waren voorbij en voorlopig zag alles er terug rooskleurig uit.
Ze had terug een doel in haar leven.
Het was zaterdag, dus ging ze even de stad in. Ze had met een paar vriendinnen afgesproken om te shoppen. Alles zag er naar uit dat dit een stralende dag ging blijven.
Overal om haar heen liepen modellen in jurkjes en de hakjes paradeerden onophoudelijk voorbij. Bij de Australian stond al een lange rij mensen aan te schuiven voor hun dagelijkse portie ijscrème.
Normaal bezondigde Sofie zich hier niet aan. Wat zouden haar vriendinnen denken?
Het schaamrood steeg haar naar het hoofd toen ze eraan dacht dat de rits van die eenvoudige crèmekleurige jurk vorige week net niet dicht ging. Kathleen trok met man en macht. Het mocht niet baten. Ze kreeg nog een meewarige blik van Sylvie.
Sylvie was vroeger haar beste sportmaatje. Ze gingen altijd voor de tien kilometer.
Maar een straciatella met citroen kan echt wel niet op tegen een ideaal maatje. Trouwens, dacht Sofie, nu het zo goed weer is kan ik Sylvie hierover aanspreken. Morgen nog starten we samen, terug het zwembad in, de pondjes vliegen er zo af!
Zo gezegd, zo gedaan, enkele maanden later voel ik me terug de Sofie van vroeger, maar nog sterker. De crèmekleurige jurk past me als gegoten en het sporten geeft me terug adrenaline. De band met Sylvie is nu ook sterker. Het vuur is aangewakkerd.
Letterlijk eigenlijk. Gisteren was er nog een barbecue. De knappe Stephen was er ook aanwezig. Zijn hobby's zijn surfen en zeilen en volgende zomer gaan we allemaal lekker samen op vakantie. De leuke Jordan, mooie Stephen, lieve Sylvie en stoere Kathleen.
Ik zou mijn vrienden niet meer kunnen missen.
Het was ook zo gezellig. En hilarisch. Jordan had nog nooit mojito gedronken en Sylvie had haar eigen versie bereid met een beetje zeep erin. Je had Jordans gezicht moeten zien!
Het was terug zaterdag, dus tijd om te shoppen! De Stad moest eraan geloven, het zag zwart van het volk! Sylvie had van die leuke Marokaanse slippers gevonden in een kleine bazaar. Die moest ik ook hebben! Ze zagen er duur uit en ze zitten heel gemakkelijk. Volgens Sylvie kan je er de hele Meir tien keer mee aflopen en doen je voeten nog geen pijn!
Daarna allemaal samen op een terrasje. Jordan had zijn fel gekleurd t-shirt aan. Hij dronk mojito en zweeg met een lachje. Sylvie porde hem; 'waarom lach je?'. 'O, niets, binnenpretje!', en hij lachte naar Kathleen. Ze knikte, pakte haar helm en zei 'tijd voor een motorritje'.
O, dat was lang geleden. Mijn haren vlogen naar achter en de wind suisde. Het was zo warm dat de lucht danste met het koren. We waren bijna aan het strand toen Stephen uitgleed. Hij botste tegen een rode Ferari en belande in het ziekenhuis. Dit was wel heel onverwacht. Verbijsterd zaten we nu allemaal in de wachtzaal de tijd te tellen. De verpleegster vertelde ons dat hij rust nodig had, maar dat hij er wel bovenop ging komen.
Hij lag van kop tot teen ingewikkeld in één groot verband. Zijn rug was gekwetst en een lange periode revalidatietijd staat voor de deur. Gelukkig ben ik ook verpleegster van opleiding.
In de kliniek waar hij nu verblijft, op de kankerafdeling, doe ik nu vrijwilligerswerk. Ik pers er sinaasappelsap voor alle patiënten en doe af en toe een praatje. Ik weet waar ze zijn want waar zij zijn is waar ik was. Een luisterend oor doet al veel, heel veel voor sommigen. Chelsea, een moedig meisje van vijftien weet dat ze niet lang meer heeft.
Ik zet me even bij haar om een praatje te doen. We vertrekken volgende week allemaal samen op vakantie. Dit is al lang voorbereid. Met alle patiënten maken we reizen, maken we dromen waar. Een mens blijft leven, vertelt ze me, ziek of niet ziek. En de kracht en levenswil is bij velen nog erg groot. Ik heb bewondering voor deze mensen die moedig blijven in zo een harde tijd. Ik ben er ook geweest maar ik zou het niet opnieuw willen meemaken. Ik wil de strijd met de dood niet meer aangaan, ik wil genieten van elke dag en ben dankbaar dat ik genezen ben. Elke dag bid ik dat anderen ook genezen.
Nu ja, volgende week. Kathleen zal er ook bij zijn. We hebben samen de verpleegstudie afgerond. Het was een fijne tijd. We oefenden op poppen met naalden en we kwamen met uiteenlopende leeftijdscategoriëen van mensen in contact.
We aten samen in de Foodmaker, toen al gezonde broodjes en na school samen nog naar de fitness.
Kathleen heeft wel geluk. Ze heeft haar ware wederhelft al ontmoet. En ik ben meter van haar kindje: Brian. Hij is echt een typisch voorbeeld van een voorbestemd voetballertje. Ik ben er zeker van dat hij het ver zal schoppen in de voetbalwereld, want toen hij nog in de buik zat konden we zijn voetje al voelen. Zijn vader zal hem wel opleiden.
... wordt vervolgd...
Elenore De Groote: | Zondag, juli 18, 2010 19:56 |
Mooi geschreven, een goed eerste hoofdstuk Elenore! Ook de inhoud nodigt uit tot verder lezen. Gezellig! Liefs van Corry.* |
|
verhavert: | Woensdag, februari 11, 2009 10:57 |
zo prachtig dit schrijven ............ wacht vol ongedduld op het vervolg lieve knuffel martine |
|
Dwaallicht: | Dinsdag, februari 10, 2009 20:41 |
Echt een heel mooi schrijven, ik kijk alvast uit naar het vervolg! Liefs Dina |
|
Nummer 127: | Dinsdag, februari 10, 2009 18:14 |
sjonge wat een verhaal maar spijtig dat ik het vervolg nog niet ken ;) Nr 127 |
|
Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, februari 10, 2009 15:47 |
goed gedaan graag gelezen kijk uit naar vervolg gr.janny |
|
Lily May Parker: | Dinsdag, februari 10, 2009 15:44 |
dit heb je geweldig goed neergezet Elenore liefs Lily May |
|
Marc Geerinck: | Dinsdag, februari 10, 2009 15:20 |
dit is zeer sterk, je zou zulke dingen ook in Belgie moeten schrijven, ook ik heb hier bewondering voor, groetjes, M. |
|
johandedichter: | Dinsdag, februari 10, 2009 15:13 |
mooi verhalende poezie-levensschrift gr johan |
|
arie: | Dinsdag, februari 10, 2009 14:51 |
Mooi hoe je het leven en de gevoelens daarin schetst. liefs, arie |
|
roosjerood: | Dinsdag, februari 10, 2009 12:23 |
met bewondering gelezen ,prachtig | |
Auteur: Elenore De Groote | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 10 februari 2009 | ||
Thema's: |