transparant
Ik sta voor je met kleren aan,
en toch ben ik naakt,
jij durft niet te kijken,
bang om te smelten.
Ik ben transparant,
maar als je door me heen loopt,
flits ik op als een bleek vlammetje.
Ik ben onbewust
geworden
tot je pletwals
die zweetdruppels en puurheid uit je perst,
en jij,
gezucht en geprevel,
terwijl je jezelf aanscherpt,
tot het mes dat me zal lossnijden.
en toch ben ik naakt,
jij durft niet te kijken,
bang om te smelten.
Ik ben transparant,
maar als je door me heen loopt,
flits ik op als een bleek vlammetje.
Ik ben onbewust
geworden
tot je pletwals
die zweetdruppels en puurheid uit je perst,
en jij,
gezucht en geprevel,
terwijl je jezelf aanscherpt,
tot het mes dat me zal lossnijden.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, februari 09, 2009 23:59 |
| * zij die ik niet zie, heeft al zoveel beeld in mij, zou zij zich daarmee verbinden, waar blijf ik dan, of stijg ik er krachtiger dan ik dacht van mij bovenuit. * hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vrouwe onbehagen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 09 februari 2009 | ||
| Thema's: | ||