Nog nooit heb ik een glimlach het zo zien verwoorden.
-Daar waar voorheen enkel sluiers en lendendoeken waren.
En hoe dierbaar het me allemaal ook is,
Dit was de allerlaatste keer. Mijn voeten zijn
Afgebroken, ik ben een dogma zonder meer.
Zachtjes plooi je jouw lippen in een hartvorm,
Smekend om een antwoord op de vraag die
Je nooit durfde stellen.
Ik hoor elk woord dat je in je gedachten versmoort.
Ik begrijp elke gedachte waar je jezelf om haat.
Ik proef elk droom, waarvan je voelt dat je ze niet kan beleven.
Nog nooit wist je ‘dank je’ zo mooi te verwoorden,
Als toen je het niet durfde zeggen.