Door zijn ogen.
Omdat ik me buiten de stilte bevind.
waar we niet voor eeuwig zullen leven
ook al wensen we ontastbaar te zijn
tussen woorden door gelezen, gevoeld
waar ik met mijn handen, niet kan raken
terwijl ik wel degelijk mijn wereld schep
tussen kleur en wit het zwart vergeet
soms lijnen nadrukkelijk aanwezig voel
wanneer ik met mijn nagels aan randjes pluk
sneeuwvlokjes tussen je ogen laat vallen
al is het enkel om je winter te laten voelen
gemakzuchtig wensen we allen te zijn
maar zij die verder wensen, denken
weten dat dit slechts stoffelijk is
terwijl de bijtrandjes van je lippen, zo zacht
te vol zijn naar mijn smaak, het spijt me.