Mijn Lens..
'' ik zie je door mijn lens,
en ik weet,
je bent het,
degene die ik zoek,
je weet het,
je kent het.
Je staat daar,
ik sta hier,
ik wil daar zijn,
maar in jou wereld,
ben ik zo klein als een mier.
Je ogen stralen,
een flits,
je glimlach op een foto,
niet perfect maar ach,
zoveel foto’s over,
ik hoef niet te balen.
Ik sta hier,
en jij staat daar,
beweegt wat,
weer een flits.
Gelukkig ben ik nog lang niet klaar.
Ik kan zo nog uren genieten,
van jou,
de tijd heeft vleugels,
en vliegt weg,
ik sta klaar in mijn beugels,
voor je laatste foto.
De laatste flits,
een laatste afdruk,
maar hij is ook mislukt,
en mijn liefde voor jou,
zou ik nooit kunnen vastleggen.’’
‘ De volgende shoot,
ik ben er weer,
ik zie je lopen,
magerder dan voorheen,
maar toch nog even stralend.
En ik ga weer hopen,
opdat je me ziet,
en niet alleen een flits,
mij niet alleen ziet,
als een voetveeg,
en ik geniet,
Weer van jou,
zoals de vorige keer,
ik lijk weer op te stijgen,
in vogelvluchtperspectief,
maak ik weer foto’s.
Je kijkt op me neer,
de volgende flits,
een nieuwe foto,
je lijkt steeds dunner,
en kijkt een beetje bits
Ik vraag,
of ze een pauze wil,
maar ze wil door,
zo snel mogelijk,
ze ziet wit,… lijkwit…
Ze valt flauw,
ik zag het door mijn lens,
een flits,
de laatste foto voor ze flauwviel.
Ik zag niet wat er gebeurde,
ik was verdooft,
ik zag haar nog vallen,
alles bonkt in mijn hoofd.’
Ik zit thuis,
kijk terug wat er was gebeurt,
ik was nog steeds niet lekker,
de laatste flits,
zo bleek, zo wit,
zo bits…
Paar maanden later,
het sneeuwt buiten,
ik ben weer op een shoot,
de sneeuw,
het doet me denken aan hoe wit ze was,
ze was er niet,
ik ging staan bij een van de ruiten.
Ik vroeg aan mensen waar ze was,
of ze nog kwam,
tevergeefs,
het nieuws kwam aan met een ram.
Toen ze flauwviel,
die ene dag,
was het anorexia,
waar het aan lag.
Ik was gebroken,
kapot, tot op het bot verscheurd,
ik kon toch niet weten wat er was gebeurt,
die maanden terug.
Ik was boos,
ik was haar kwijt,
haar laatste foto was ook mislukt,
nu heb ik alleen maar spijt.
Die dag was geen foto hetzelfde,
mijn lens was beslagen,
ik lette niet op,
nog steeds verslagen,
van het rotte nieuws.
Mijn foto’s,
heb ik ritueel verbrand,
laatste overgehouden,
ik heb het fotograafschap opgegeven,
benzine, vuurtje,
niet meer terug te draaien.
Nooit meer zal ik dat ene voelen,
wat ik bij haar gevoeld had,
zelfs mijn gevoel niet in een foto,
een gevoel,
dat ik nooit heb kunnen vastleggen,
met mijn Lens.