Tjonge, het is toch niet te geloven. Ga ik gisteren met mijn TomTom naar de boekhouder en weer terug, is de weg afgezet. Nou, dat overkomt iedereen wel eens, maar houd je vast. De TomTom helemaal in de war, dreigende taal van 'U moet nu omkeren', beslagen ramen en enige afkoeling door de regen via het openstaande raam om het zicht toch nog enigszins toonbaar te maken. Zo rijden wij, de TomTom en ik in strijd nog enige rondjes en uiteindelijk leek ze het spoor dan te hebben gevonden. Wat een stresskip, maar goed mijn hennekammetje stond ook overeind, eerlijk is eerlijk. Al met al keerde de rust weder en met vol vertrouwen reed ik weer haar uitgestippelde route. In eerste instantie kwam mij de weg die ze me wees niet zo bekend voor, maar ja, zij is niet voor niets de navigator dus liet ik haar maar begaan. Hoewel ik nu redelijk kalm klink, ben ik echt een historische hysterica als ik denk de weg niet te weten. Daarom doe ik dan beroep op tante Saar, zo noem ik haar, de TomTom. Onlangs reed ik voor het eerste naar mijn voormalige-vriend zijn werk, heel dichtbij huis, je snapt het al, ik vroeg of tante Saar mij wilde begeleiden. Ik durfde het mijn vriend niet te vertellen en legde tante onder de bijrijdersstoel in angst dat hij haar zag zitten, liggen of hangen. Nu had deze schuilplaats een groot nadeel: als zij wat wilde zeggen en dat deed ze natuurlijk te pas en te onpas, dan moest ik met mijn oor down under the seat en bleef mijn grote oorring hangen aan de versnellingspook. Dit deed ten eerste fucking pijn, maar ten tweede was ik mijn oriëntatie helemaal kwijt. Toen ik de pook weer ontdaan had van mijn oorboei bleek ik te zijn veranderd in een spookrijder wachtend voor een groen verkeerslicht bestemd voor de rij naast mij. Lekker hé, een hoop getuter en gevinger was het eindresultaat. Dit is dus een avontuur met tante Saar die ik wel zal willen wissen. Nou, denk je wat heeft dat nu te maken met de onmogelijke terugweg vanaf de boekhouder naar huis. Luister en huiver: Ze had gisteren de weg dus weer opgepakt naar huis, zag ik opeens wel een heel bekende weg voor mij en mijn maag was eerder omgedraaid dan mijn auto. Tante Saar had het wel gehad met mij en in plaats van dat ze me keurig thuisbracht, stond ik wederom voor het beruchte verkeerslicht richting het werk van mijn ex. Nu niet in spookstand, maar netjes voorgesorteerd richting de blauwe vrachtwagens die mij o zo bekend voorkwamen. Het geheugen van tante Saar was blijkbaar blijven steken. Plots zag ik wel een heel bekende DAF CF. Weer bukte ik met mijn kanis richting de versnellingspook. Het zal toch niet zo zijn, dat hij mij zal betrappen op onbedoelde stalking onder begeleiding van de hem zo gehate tante Saar. Ik ging met slippende remschoenen in de ankers en met een Miami Vice-bocht probeerde ik aan de naderende truck te ontsnappen, terwijl zij, tante Saar, luid in mij oor tetterde 'Indien mogelijk, nu direct omkeren'. Nou, ze kon me wat. De weg naar huis wist ik ineens weer te vinden als een paard zijn stal. Nimmer neem ik tante Saar meer serieus en mee, echt, ze spoort niet!
Cora (ZIJ): | Vrijdag, januari 23, 2009 23:37 |
Tjonge het is toch niet te geloven dat ik jou hier weer eens tref!!! Morgen eens lezen, het is me nu net iets te geel :D liefs! |
|
Auteur: Truus van Eijk | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 23 januari 2009 | ||
Thema's: |