Als een porseleinen pop zit ze
Daar in een hoekje verborgen
Verlegen ogen kijkend in de jouwe
Bang voor wat zal komen
Het meest perfecte popje
Iedere krul op zijn plek
Geen vouwtje in haar kanten jurk
Maar een zwarte traan
Strelend, haar wang
Je pakt haar op en kijkt
Verleidelijk in haar ogen
Haar vertrouwen groeit
Je kust haar gezicht
Gooit haar op de grond
Een barst in haar prachtig porseleinen gezicht
Ontzette ogen en een traan
Maar een zwarte traan
Strelend, haar wang
Het meest perfecte popje
Ze klimt omhoog
Naar haar theeserviesje
Alsof niets is gebeurd
En dan verdrinkt ze
In haar schijnperfectie
In een wereld die niet is
In een wereld die nooit zal zijn
Hopend op die ene dag
Die, weet ze, nooit zal komen
Dat ze perfect zal zijn
Voor eeuwig geliefd, geloofd, getrouwd
Maar haar zwarte hart huilt.