Verdrietig gezicht met tranen,
druppeltjes die zich naar buiten wanen.
Verdriet met teveel gedachten,
op een wonder zit ik te wachten.
Het onduidelijke van het leven,
die je niets cadeau kan geven.
Knokken en hopen,
in je droom blijven geloven.
Intussen draait de wereld door,
waar ik me wel eens aan stoor.
Het leven wat veel verdriet kent,
maar deze tegenslag had ik niet gepland.
Waar moet ik heen Here God,
dit accepteren als mijn lot?
Is er geen andere weg,
voordat ik mijn droom aan de kant leg?
Met tranen in mijn ogen,
nog steeds kan ik het maar moeilijk geloven.
God, geef mij de kracht en moed.
omdat ik toch verder moet!
Kissiefur 20-01-09