Jij was de enige ster, die voor altijd maar bleef stralen,
kon geen genoeg van je krijgen, maar toen kwamen de verhalen.
We waren niet gelukkig, we hadden het niet leuk,
ik geloofde alle praatjes en onze liefde kreeg een beuk.
Nu doet het pijn om alles te vergeten,
sommige dingen hadden we beter niet geweten.
Maar als je altijd samen bent, alles samen doet,
doe je het na een tijdje blijkbaar niet meer goed.
Je was m'n schat, m'n alles, m'n leven,
maar blijkbaar kon ik je niet genoeg meer geven.
Afscheid nemen bestaat dus niet voor mij,
zelfs na al die nare dingen die je over me zei.
Langzaam laat ik dingen los, al doet het zeer,
elke liefde eindigt hetzelfde, maar nu wil ik het niet meer.
Je zegt je mag me niet vergeten, wij horen bij elkaar,
maar waarom lieg je dan schat, alsjeblieft ja eerlijk waar.
Ik wilde ook geen ruzie, ik had beter moeten weten,
maar nu probeer ik me zelfs bij je vrienden af te meten.
Het voelt rot hoe het zo moet, en ik ga niet meer door,
weer de strijd gestreden, en weer het punt dat ik verloor.
Nu loopt het op een eind, nu moet je gaan kiezen,
het enige wat kan gebeuren is dat je mij nu gaat verliezen.