Mijn vrienden en vriendinnen,
als ik ze zo kan noemen,
proberen vertrouwen te winnen
en je daarna te verdoemen.
Ze laten je algauw,
als ze je niet meer hoeven,
alleen staan in de kou
en vervullen enkel hùn behoeften.
Die vrienden en vriendinnen,
die zogezegd om me geven,
gebruiken mij enkel voor vermaak
om de leegte te vullen in hun leven.
Maar als het erop aankomt,
als het om échte vriendschap gaat,
onderscheid ik m'n vrienden
van wie mij in de steek laat.
Mijn talenten en kunnen,
dingen waar ik goed in was,
zijn algauw van me afgenomen
waren beter voor een ander gepast.
Toen ik verhaaltjes schreef,
werd ik een tijd geleden verbijsterd,
door dat ene nieuwe meisje
een talent, een echte schrijfster.
Toen piano spelen een passie werd,
ging mijn vertrouwen in de mist,
op het openbaar examen bij die jongen
een talent, een echte pianist.
Toen muziek schrijven nog overbleef,
heeft niemand me verslagen,
maar het duurt vast niet lang
voor iemand beter komt deze dagen.
Mijn verliefdheid voor mijn vlam,
geeft niets meer dan miserie,
alles lijkt mis te gaan
alsof in een depresieve serie.
Een happy end bestaat niet,
dat heb ik nu wel door,
ik weet dat hij niet hetzelfde voelt
dus ga ik er niet meer voor.
Hij en ik zijn blijkbaar niet bestemd,
om gelukkig samen te zijn,
bij het doorbreken van m'n tranen
trok ik in mijn woordenboek door "hoop" een dikke lijn.
Het is vast een ander meisje,
dat ooit staat aan zijn zij,
't is alsof we in een andere wereld leven
in een andere maatschappij.
De mensen van overal,
ook die ik niet ken,
zijn blijkbaar vergeten waar het leven om draait
en ik schaam me dat ik deel van deze wereld ben.
Voor iedereen en alles,
dat de defenitie van liefde niet meer weet,
hoop ik dat ze verdwijnen
en iedereen hen dan vergeet.
Als dat zou gebeuren,
zou de wereld veel kleiner zijn,
want er is een weinig aantal mensen
dat echt liefdevol zijn.
Ze zitten me tot boven,
die klootzakken en egoïsten,
dat ze maar ergens anders
de wereld gaan verkwisten.
Maar als de muzieknoten,
die vrolijk uit de radio verschijnen,
in mijn spitse oren klinken
voel ik mijn zorgen verdwijnen.
Als de muzieknoten,
die gelukzalig uit mijn piano dansen,
straalt mijn geluk
van in Brussel tot in Ansen.
Als de muzieknoten,
die opgewekt door mijn oortjes van mijn Ipod kwelen
kunnen al die problemen
me heel even niets meer schelen.
Dus als het even niet gaat,
voel ik mij bedrogen of ziek,
zit het leven tegen
heb ik nog steeds mijn muziek...