De woorden die eruit komen bij mijn gedichten
geven die mij het recht mijn aandacht op u te richten?
Hebben ze dan zo’n goede inhoud?
Of laten ze u gewoon koud?
‘Die gast met zo’n raar pseudoniem, snap er niks van.
En die gedichten? Snap jij ze dan?
Die gast die dicht maar wat raak.
Ziet hij dit als heilige taak?
Ons even te vertellen hoe het echt zit?
Dat is toch arrogantie ten top!
Als ik hem tegenkom sla ik hem op z’n kop.
Want hij heeft mijn tijd en aandacht gejat.
Daarvoor zal hij moeten
boeten.’
Heb ik de wijsheid in pacht?
Of neem ik gewoon meerdere dingen in acht?
Kijk ik op een andere manier en wil ik dat delen?
Of doe ik dit gewoon om jullie te bevelen?
Jullie inderdaad te vertellen hoe het echt zit?
Ben ik dan zo wijs als Koning Kunstgebit?
Mijn dichten heeft geen duidelijk doel.
Misschien is het wel gewoon een grote wanboel.
Boodschap overbrengen? Ja. Mening aan u opdringen? Nee.
Moet u het mooi vinden? Nee. Blijf ik het toch doen? Ja.
Het spijt me zeer, mevrouw meneer, maar voorlopig blijf ik uw tijd en aandacht jatten.
Waarom? U heeft een kronkel nodig als ik heb om dat mysterie te kunnen bevatten.