Ik vond mijn weg terug naar jou,
voorgoed deze keer. Dat wisten we allebei.
Maar wie had dit verwacht, wie had dit gedacht?
Haast iedereen, uiteindelijk ook ik.
Gebeten door de pijn, dronken van verdriet.
Nu voel ik me leeg, toch opgelucht.
Ik ben terug bij mezelf, maar sta nu voor een afgrond.
Waar is de rest, wat nam je mee?
Ik denk liever niet, aan leven zonder jou. De herinnering is zo vaag.
Zal je nu slechts een onbekende zijn?
Ik deelde mijn ziel met je, gaf me bloot.
Maar jij wou meer, altijd meer.
Je hebt me weggeduwt en ik sloot me af.
Wachtend op het onvermijdelijke.
Nu lig ik hier alleen en vraag me af of je me nog wil kennen.
Kunnen we nog samen zijn, zoals we altijd al waren. Of gebeurde er teveel?
We gooiden alles weg. Maar snijdt de pijn te diep om te zien wat er overblijft?
Jij houdt van mij en ik van jou,
maar dat zal nooit genoeg zijn.