De pijn die je voelt is onbeschrijfbaar.
Je ziet mensen rondom je lachen, dansen, ze maken plezier.
Terwijl je niet kan lachen of plezier maken.
Ze begrijpen het niet.
Ze begrijpen niet hoe het voelt om zo gekwetst te zijn.
Ze weten niet wat er door je heen gaat.
Het is alsof je in een zwart gat bent gevallen waar niemand je kan uithalen.
Het is er heel donker.
Het enige wat je voelt is pijn en verdriet.
Je voelt je eenzaam, je wilt hem terug.
Maar het kan niet,
hij wil niet meer.
En dat dringt niet tot je door.
Je denkt, alles komt goed.
Maar dat is niet zo.
Iedereen is anders,
iedereen kwetst iedereen.
Dat doet vreselijk pijn.
Vooral als je iemand verliest waar je zo van hield!
Je hebt in niets meer zin.
Je kan aan niets vrolijks denken.
Zelfs je vrienden hoeven niet te proberen om je vrolijk te maken want het helpt niet.
Je denkt maar aan één ding, en dat is hij.
Hij, die jongen waar je alles voor opgaf.
Hij, die je hart sneller deed slaan.
Die jongen die je zo graag zag, waar je zoveel van hield.
En dat kan niemand begrijpen dat jij van zo'n jongen, die jou zo hard gekwetst heeft, kan houden.
Dat begrijpt niemand...
Je probeert het uit te leggen, ze knikken ja ik begrijp je.
Maar dat is niet zo, ze begrijpen je niet!
Ze weten echt niet wat er door je heen gaat.
Het enige wat je wil is hij...
Die jongen waar je zo naar verlangd.
Die jongen die je de liefde gaf die jij juist nodig had.
Hij was de enige jongen in je leven waar je zo verliefd op was.
Hij...
Hij is weg...
Hij zal nooit meer terugkomen als "mijn" vriend.
Niemand zal begrijpen waarom je zo achter hem blijft aanlopen.
Daarom doe je dat stiekem.
Stiekem ben je verliefd op hem.
Stiekem denk je alleen maar aan die ene speciale jongen.
Die een zeer speciaal plekje in je hart heeft!
En hij zal het ook nooit te weten komen, dat jij nog steeds gevoelens hebt voor hem...
Iedereen zegt, wat zie je in die jongen, hij is niet goed voor jou.
Laat hem gaan...
Maar dat wil je niet en dat kan je niet!
Niemand zal je begrijpen...
Niemand...