Het begon allemaal op een saaie dag.
Maar dat saaie viel weg, toen ik jou opeens zag.
Het was me wel al opgevallen dat jij geen misse kerel bent,
maar dat jij nu ook eens naar mij keek was ik niet echt gewend.
Die avond op msn, sprak je tegen mij.
Was ik toch even verbaasd dat juist jij iets tegen me zei !
We begonnen te praten en daarna steeds meer.
Je gaf me een goed gevoel en dat waardeerde ik zeer.
Ik werd super happy, echt niet meer normaal.
Door jou voelde ik me weer een beetje speciaal.
Toen ging ik naar een fuifje, waar ik beter niet naartoe was gegaan.
Want toen ik eenmaal daar was, zag jij me niet eens staan. Ik was kwaad en ging dus maar weg, ik dacht in mezelf ; Godverdomme seg, word ik weer verliefd op de verkeerde persoon, een stomme geit, dat ben ik gewoon !
Na een paar dagen, was alles weer oké.
Jij zei sorry, dus dat zat me wel goed mee.
Maar 3 weken later was alles weer verkloot.
Ik voelde me echt schuldig en gedroeg me als half dood.
Ik heb uit wanhopigheid zelf maar sorry gezegd en heb me ondertussen bij het feit dat jij me niet wilt neergelegd. Ik heb het nog wel moeilijk als ik kijk naar je gezicht, maar dan doe ik in het vervolg maar gewoon mijn ogen dicht.