Pas toen ik de zon zag ondergaan
Dacht ik het is tijd om op te staan
Toen de duisternis viel over mij
In zijn zwaar wegend winterkledij
De lente die zonk weg aan mijn voet
Piepend krakend tot in mijn gemoed
Omdat de schaduw waarin ik zat
Mijn silhouet was, mijn bakermat
Terwijl het noodlot bleef stille staan
Daar waar ik terug naartoe wou gaan
Doch met al die jaren op één rij
Liep ook het verleden mij voorbij
Een pilletje voor mijn hart mijn bloed
Naar de ochtendblik bij avondgloed
De wereld opzijn kop noem ik dat
Of heb ik mijzelf wat overschat