Het leven heeft mijn jeugd niet veel toegereikt,
er mag niet veel voor me zijn zoals het lijkt.
Fluisterend heb ik geleerd door het leven tegaan,
maar nooit heb ik geweten waar ik zou moeten staan.
Tevroeg moest ik over mijn gebeurtenissen na denken,
nooit heeft iemand mij wat leukers kunnen schenken.
De fouten beelden die ik heb over genomen op jonge leeftijd,
nu kan ik zeggen ik heb veel spijt.
Mijn ogen die het vele wat ik zie steeds gaan onderzoeken,
mijn achter liggende gedachtens probeer ik terug te vinden in die donkere hoeken.
Zoekend naar het gemiste wat ik nooit heb kunnen ontdekken,
tranen van pijnlijke momenten hebben het alleen maar doen uitlekken.
Nu ben ik aan het wachten tot mijn volwassenheid mijn beelden overspoelt
deze pijnlijke beelden hebben mijn hart diep onderkoeld.
afvragent wat ik nou met zo iemand als mezelf moet,
niets in mijn leven of jeugd was mooi of te wel goed.
Mensen die naast je staan in het leven maar dwars langs je heen kijken,
zou mijn leven er ooit anders op gaan uitzien
dat moet nog maaar blijken.