En het liefst wil ik gewoon bij jou kunnen huilen,
om al het verdriet dat je me gaf kwijt te raken,
maar in plaats daarvan huil ik in stilte.
Want ik,
ik kan jou niet meer aankijken,
bang als ik ben om weer gekwetst te worden.
Er blijven vragen zonder een antwoord,
die jij aan mij verschuldigd bent,
maar die je niet lijkt te willen geven.
Wat is er met ons gebeurd?
En ik mis je zo,
ik mis je gewoon zo ontzettend...