Weet je, er zijn zo van die donkere dagen.
Eenzaam, koud en niemand om te behagen.
Het is weer die tijd van het jaar.
De zon is vroeg onder en de duisternis is weer daar.
Op zulke momenten wil je gewoon een warm lichaam naast dat van jou.
Op zulke momenten wou je dat je kon zeggen “je weet toch dat ik van je hou”.
Maar niets van dit alles is aan mij toegekend.
Niets maakt me nu gelukkig want ik zit vast in dit moment.
Soms doe je je best en wil je vooruit.
Je maakt duizend plannen en je gaat echt voluit.
Maar ook al boek je succes, ook al lijkt alles goed,
in een eenzaam hart is rijkdom geen vervanging van wat liefde met je doet.
Spijtig genoeg is er maar één weg in dit leven en je neemt hem vooruit of achteruit.
Als je geliefde deze weg niet wil delen, kan je alleen maar hard zijn als besluit.
Want uiteindelijk hoe je het ook draaien of keren wil,
in dit leven sta je er verdomd alleen voor, slikken die bittere pil!
Maar ach, ik zie het vast wel allemaal somber in.
Morgen is alles vast weer beter, ben ik terug vrolijk, ben ik terug content.
Maar vandaag is mijn gevoel niet meer om te draaien,
vandaag bloedt mijn hart een beetje dood,
want vandaag en toen ik dit schreef zit ik vast in dit moment.