Het gevoel van je hopeloos verloren voelen
Dat er niets om je heen meer klopt
Niets is hetzelfde als eerst, alles is nu anders
Dingen hebben andere kleuren
Mensen zien er anders uit
Het enige dat hetzelfde blijft
Is dat hopeloze, misselijkmakende, bange en verdrongen gevoel
Het gevoel van bang zijn in het donker
Iets wat je voorheen nooit was
Schrikken van iedere aanraking
En steeds als er iemand plotseling voor je staat
Niet opletten in de lessen
Met je gedachten mijlenver weg
Het gevoel van eenzaamheid
Zelfs met al je vrienden om je heen
Zoveel gezichten, gedachten en woorden
Maar nog altijd helemaal alleen
Iets wat je met niemand anders kan delen
Waar jij je alleen doorheen moet slaan
Ook al willen ze je allemaal helpen
Ze begrijpen je verdriet en je pijn niet
Dat kunnen ze ook niet snappen
Want –gelukkig- hebben zij niet het zelfde mee gemaakt
De enige die jou echt begrijpen
En steeds weer snappen wat jij bedoeld
Zijn de mensen die het zelfde mee gemaakt hebben als jij
Het gevoel van ontkennen
Iets wat je onbewust elke dag doet
Je gaat door met je leven omdat dat iets is wat moet
Niet iedereen wil praten met die mensen
Die wel snappen waar jij het over hebt
Want erover praten met lotgenoten
Betekent dat het echt is gebeurd
Geen weg meer terug naar je vroegere leven
Die hoop op wakker te worden uit die nachtmerrie
Compleet uit je gedachten verdwenen
Het gevoel van angst
Wat achter blijft na dat de hoop weg is
Iets wat wij een plekje moeten geven in onszelf
Want pas als wij het kunnen accepteren
Zonder er aan onderdoor te gaan
Dan kunnen we pas echt weer verder leven
In de wereld van vandaag.