onmens
Ik wou bijna op hem toestappen en mijn lichaam aan hem opdragen.
Maar mijn hart sloeg te snel.
Ik wou hem bijna zeggen dat hij mijn pijnstiller, mijn stervensbegeleider, mijn narcose mocht zijn.
Ik wou hem vertellen dat we geen verleden hadden en geen heden, maar dat ik best voor hem wou sterven.
Als hij de moeite zou doen om het te vragen.
Ik hou van hem omdat hij niet bestaat.
Hoe erg ben ik?
Maar mijn hart sloeg te snel.
Ik wou hem bijna zeggen dat hij mijn pijnstiller, mijn stervensbegeleider, mijn narcose mocht zijn.
Ik wou hem vertellen dat we geen verleden hadden en geen heden, maar dat ik best voor hem wou sterven.
Als hij de moeite zou doen om het te vragen.
Ik hou van hem omdat hij niet bestaat.
Hoe erg ben ik?
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Dinsdag, oktober 28, 2008 20:50 |
| Leest als een diep verlangen naar...! liefs, sterkte dicky |
|
| sunset: | Dinsdag, oktober 28, 2008 16:07 |
| Je bent helemaal niet erg; alleen intens hevig verlangend. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vrouwe onbehagen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 28 oktober 2008 | ||
| Thema's: | ||