Het schijnt dat we hetzelfde karakter hadden.
Vragen, vragen, hoe ga je er goed mee om?
Jij had zo'n 70 jaar meer ervaring.
Heb het je alleen nooit gevraagd, dat voelt nu zo stom.
Ik weet het, toen was ik nog maar 18 jaar.
Wist ik niet wat ik nu allemaal weet.
Dat we in zoveel dingen op elkaar lijken.
In veel dingen die ik doe en jij deed.
Ik zou je zoveel willen vragen, negen jaar te laat.
Leren van jouw levenservaring, je wijsheden.
Toen wist ik nog niet over je wat ik nu weet.
Had kunnen leren van obstakels in jouw verleden.
Ik zou je zoveel willen vragen.
Dat dàt zou kunnen, is een grote wens.
Maar misschien ben je stiekem nog bij me.
Moet ik alleen zoeken over de grens.
De grens van het onbekende.
Hetgene waar ik eigenlijk nooit aan dacht.
Maar door gebeurtenissen in een recent verleden.
Twijfel ik nu erg, huil soms zacht.
Dat heb ik nooit iemand laten weten.
Maar nu lijkt de tijd daar.
Om mezelf open te stellen voor anderen.
Ook al voelt dat nu nog erg raar.
Ik wil je nog zoveel vragen, maar weet niet hoe het moet.
Misschien kun jij naar mij toe komen.
Tenslotte ken jij de andere kant nu goed.
Kun je me bereiken? De eerste vraag die ik heb.
Wil er nog veel meer stellen.
Het zou mooi zijn je weer te zien.
Na negen jaar is er veel te vertellen.
Of niet, misschien weet je alles al.
Heb je alles gezien en gehoord?
In dat geval maakt het dat iets makkelijker.
Hoeft er niet zoveel verwoord.
Ik wil je zoveel vragen.
Leren menig levensles van toen.
Maar ik weet niet of dat zal lukken.
Ik zou er zeker mijn best voor doen.
Bedankt voor wie je was en misschien nog wel bent.
Ik leer van jou ook indirect.
Van eenieder die jou heeft gekend...
Veel liefs,
(Metal) Erik