Haar handen waren als fluweel ondanks het stramme,
de ogen vermoeid door de jaren,haar lichaam gekrompt
en geen weerstand meer te bieden.
Door ziekte overmand wachtend tot de horizon zich
opent met zicht op het beloofde land.
Een flauwe blik, nog teder, vol van liefde voor alles
om haar heen en wil mij nog van alles vertellen maar
is niet meer te verstaan.
Bij het aanschouwen van dit hoopje mens, dacht ik,Ma
je mag van mij wel gaan.
Haar handen zijn nog als fluweel,vol vertrouwen ineen
gevouwen.Moedig,onbekommerd voor hetgeen geschiedt.
Zo'n moeder blijf je je hele bij en haar vergeten doe ik
niet