Ik heb gisteren avond de maan nog aan het bewonderen gewwest.Ze had een schoonheid die onbeschrijflijk was.Ze had een uitstraling van puurheid en onschuld die de gedachten van elke man prikkelt.En hoewel ze elke avond aan de hemel pronkt blijft ze voor een kerel als ik onbereikbaar.Ze heeft dus alle eigenschappen van de bewaardster van mijn hart.Mijn hart dat vol scheuren en barsten in haar handen ligt, toch een geheelvormend door de hoop die zich in mij schuilhoudt.Ondertussen ben ik zelf op zoektocht naar het mysterieuze scherm dat mij weerhoudt van je al mijn liefde te geven.Het is als een onzichtbare muur tussen ons.Ik loop er één keer tegen en weet dat er iets is dat mij van jouw weerhoudt maar kan niet zien wat het is.Ik weet enkel dat ik er niet voorbij kan.Ondertussen zie ik jouw aan de andere kant staan, verward zoeken naar wat je heeft gedwongen die muur te bouwen.Maar ik weet dat mettertijd deze muur zal verduren en ik erdoor zal breken.Al stroomt het bloed van mijn kneukels af. misschien komen er per dag slechts enkele kruimeltjes van die muur af maar ik weet dat niets mij ooit kan weerhouden van de jouwe te zijn, behalve jij die me op een afstand kan laten dwazelen. De beslissing ligt geheel in jouw handen, evenals mijn hart.Je kan het in duizend stukjes verbrokkelen of het in zijn geheel naar de zevende hemel sturen.Maar één ding is zeker, mijn hart heeft zich voor altijd in jouw handen vastgeketend.Of het nu in stukjes is of in zijn geheel.Want mijn hart bezit voor het eerst die vastberadenheid om alle obstakels te overwinnen die ik nog nooit heb gekoesterd. En mijn liefde zal slechts ophouden te bestaan als de zon 's morgens niet meer opkomt voor mij.