Ja, dan komt het weer. Als een explosie, opgekropt en weggezogen midden in het punt van waarheid. Hard. Stilte maakt de woorden erna dieper en het doorgronden lijkt makkelijk. Het woest en stormt en ik kan het allemaal even niet meer stil krijgen, al was ik even graag een leeghoofd.
Daar is het weer, en weer. Lopen, rennen, praten en proberen te voelen wat er is. Als ik op een manier niemand pijn kon doen, dan had ik het gedaan. Maar mijn buik stroomt over en het moet eruit, want het kan niet blijven zitten. Als lucht in een ballon zonder knoop ik vlieg, dwarrel overal en nergens heen, en met een laatste zucht weer uitgeput geland. Ergens anders, heel nieuw. Maar het is eruit, eruit ballon.