Mijn adem stokte in mijn keel,
Bloemen, mooie bloemen,
Ik wist dat het van jou was,
En toch, ik schrok,
Toen ik jou naam, erop zag staan,
Jouw plekje, ook in mijn hart,
Dit had ik nooit verwacht,
Ik kende je niet zo goed,
Toch ging ik er kijken,
Je gaat daar nooit meer weg,
Ik loop door, en laat je achter,
Maar mijn gedachte blijven bij jou,
Ik kijk achterom, verblind door tranen,
Niemand te zien, het kerkhof is verlaten,
Jij blijft, je vrienden lopen weg,
Een gevoel van leegte en intens verdriet,
En toch ben ik blij, daarom voel ik me schuldig,
Want het overkwam jou, en niet mij.
Gelukkig???