Je hebt me verlaten:
Nooit heeft een afscheid me zo pijn gedaan.
Kan je me vertellen waarom het zo moest gaan?
Je hebt me verlaten, ik ben eenzaam en bang.
Ik wacht elke dag op jou, maar het duurt lang.
Mijn hart huilt, mijn gedachten en herrineringen gaan over jou.
Ik hou van jou, omdat je alles gaf wat ik nodig had en wou.
Alles van jou volgt me als een schaduw in me leven.
Ik heb mijn best gedaan, mijn hart & ziel gegeven.
Zal er een dag komen dat ik van een andere ga houden?
Of zal ik je altijd tot het eind in me hart behouden?
Mijn tranen, ik kan ze niet stoppen, ze blijven stromen.
Wat ik ook doe of probeer, ik blijf steeds hopen.
Snel veeg ik mijn tranen weg, bang dat iemand het ziet.
Ze zouden het niet begrijpen, mijn tranen van verdriet.
Mezelf afvragend wat / waar ik het fout heb gedaan.
Misschien had ik me niet zo moeten laten gaan.
Spreek je niet meer, hoor je niet meer en voel je wel dieper van binnen.
Ik kan je niet vertellen wat ik voel, want wat ik ook probeer het is niet te beschrijven in zinnen!