Je noemt het een vertrouwensbreuk,
maar is het niet een ego met een deuk?
Als je spreekt over vertrouwen en alle details kent,
hoe kan het dan dat jij mij niet erin herkent?
Is het zo moeilijk om het weer te kunnen geven,
geef je zoiets aan iemand maar eens in je leven?
Tuurlijk ben je kwaad, teleurgesteld en machteloos,
je verwijt eerst jezelf van alles en wordt dan op jezelf boos.
Je vindt jezelf zwak dat je het wel deed,
komt erop terug en je trots zegt dat het je speet.
Want niemand mag en kan jouw beliegen,
laat staan om jou te bedriegen.
Ook al draaide je me zelf de rug toe en deed me pijn,
toen ik mijn baan verloor en jij er niet voor me wilde zijn.
Al die tijd liet je me aan mijn lot over, geen berichtje helemaal niets daarvan,
om dan weer in mijn leven te verschijnen met de mededeling dat je niet zonder me kan.
En ik vergaf je dat je er niet voor me was in die tijd,
en je mag gerust weten daarvan heb ik geen greintje spijt.
Je liet me los en ik heb het gevoeld,
was mijn maatje kwijt dat is wat ik bedoel.
Dan kunnen er rare dingen gebeuren das geen excuus maar wel een feit,
hoe zou jij het vinden om te voelen dat ik dat gedaan zou hebben, eigengereid?
Ik liet je weer toe in mijn leven,
niet om het een tweede kans te geven.
Het was geen nieuwe kans maar nog steeds de eerste,
ik wist wat er in mijn hart bloeide en mijn hoofd beheerste.
Iets anders dan liefde kan het niet zijn
en het liefst hebben we dat zonder pijn.
Maar zonder het zout in ons leven,
weten we niet wat het is om zoet te geven...