Iedereen ziet mij als dat meisje
met die grote glimlach op haar mond.
Dat meisje die vrolijk is en elke
dag opnieuw van het leven geniet.
Maar van binnen zit een wond,
die snijdende wond die je
overstroomt met pijn.
Die wond die je helemaal sloopt
en niks meer van je over laat.
Het neemt heel je leven over
en laat een zwarte schaduw bij je achter.
Ik ben niet dat vrolijke meisje van buiten,
van binnen is er veel meer.
Van binnen stromen tranen,
tranen waar ik tegen vecht.
Ik wil het niet laten zien,
wil ze niet naar buiten laten.
Wil graag sterk zijn,
& niet meer zwak staan..
Wil het echt proberen,
maar van binnen knapt het.
Het wil niet meer,
allemaal gedachten die mij overspoelen.
Het teken dat het teveel word,
dat het zo niet verder kan gaan.
Het is gewoon moeilijk,
ik weet het niet meer.
Weet me geen raad meer..
Is geluk dan gewoon niet voorbestemd,
is het teveel gevraagd..?
Misschien is het beter zo,
misschien moet het hier stoppen,
stoppen en niet meer verder gaan.
Misschien, is alles beter dan..
Maar wat moet ik dan?
er blijft niks meer over zo.
Zeg me wat ik moet doen,
hoe dit ooit weer beter worden kan.
Of is dit hoe het moet gaan,
en wacht het einde daar straks....?
Made by; Mary-Ann.