nergens ben ik gewenst
niemand die met me praten wil
iedereen doet alsof ik niet besta
dus hou ik mezelf ook maar stil
het maakt niet uit of ik wel of niet weg ga
niemand wil mij toch accepteren
ach, ben er nu wel aan gewend
moet zeker nog veel pijn leren
terwijl niemand mij echt kent
het zal wel allemaal zo moeten zijn
dat ze mij kapot mogen maken
ze doen me alleen maar meer pijn
steeds weten ze me harder te raken
maar ach, ik ben het toch maar
wat kan iemand het nou schelen
ik zit hier alleen en zij met hun allen daar
en hun pijn willen ze even met me delen
*een van mijn aller eerste gedichten*