De vloer kraakt onder haar voeten,
Voorzichtig sluipt ze door de gang,
Ze ademt de bekende geur in,
Streelt zelfs teder het behang.
Zittend op wat ooit hun bed was,
Passeren herinneringen de revue,
Denkt aan wat ze toen zo lief had,
Dwaalt ze af van ’t hier en nu.
Vullen de kamers zich vol licht,
Galmt haar lach tegen de muren,
Haar droom die destijds werkelijk werd,
Had wel eeuwig mogen duren.
Maar als ze vermoeide ogen opent,
En zijn glas naast ’t bed ziet staan,
Op de plek waar hij het zette,
Toen hij zei dat hij moest gaan.
Wist ze niet dat hij niet terug kwam,
Dat ze hem nooit meer zou zien,
Kan ze het ook niet aanvaarden,
En wacht zij op hem sindsdien.
lonely 1: | Maandag, september 01, 2008 07:47 |
rakend mooi die stilmakende eenzaamheid, liefs en goedemorgen, hilde |
|
Auteur: Engeltjuh | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 01 september 2008 | ||
Thema's: |